Misja Greyhound to nietypowy film: chiller kręgosłupa z czasów II wojny światowej, który nie próbuje być epicki. Większość kreacji powstałych w połowie lat czterdziestych XX wieku - nawet tych stworzonych przez hity, które nie są aprobowane przez wodzów - zawiera okazje do biegania, które są równie rozszerzone, jak ich krzykliwe aspiracje. Tak czy inaczej, Misja Greyhound jest bardziej dokładnym, prywatnym doświadczeniem - zapisem ruchów i kontrruchów wykonanych przez szefa USS Keeling (kryptonim Greyhound) podczas skrzyżowania północnoatlantyckiego w połowie 1942 roku. Ograniczając awans postaci do absolutne minimum - poza surowymi przekonaniami i pragnieniem poślubienia ukochanej komandor Ernest Krause (Tom Hanks) jest na ogół postacią niewyłączną. Jakkolwiek by nie było, jego działania bojowe, które zostały szczegółowo przedstawione, z pewnością nie są niewyłączne.
Wykorzystanie artysty z nieodłączną sympatią Hanksa oferuje cenny alternatywny sposób budowania identyfikatora tłumu. Rozgłos Hanksa wypełnia znaczną część przestrzeni pozostawionych w scenariuszu, „oszukując” tłumy do kontemplowania Krausego, niż przedstawia film. To wymaga mniej podstaw, umożliwiając filmowi szybsze wejście w historię. Oprócz Krause i być może XO Charlie Cole (Stephen Graham), film jest pokryty nieznanymi, zbywalnymi obliczami.
Misja Greyhound to film o łodzi podwodnej przedstawiony z punktu widzenia osób znajdujących się na pokładzie niszczyciela. Większa część normalnych gadżetów ekspresyjnych - klaustrofobiczne powietrze, zaostrzenie ciśnienia, powodzie niebezpieczeństwa - jest dostępna, ale postacie nie są zamknięte pod wodą w długiej rurce stogie, ale są łapane na statku dryfującym na falach, próbującym zajrzeć pod powierzchnię i rozpoznać ryzyko, które grasuje pod nią. Mimo tego odwrócenia powszedniej sytuacji film funkcjonuje znakomicie. Lub, jeśli nic innego, to sytuacja do czasu dziwnie irytującego trwającego 15 minut.
Pomimo faktu, że Misja Greyhound nie jest dokładnie oparty na wyraźnych i weryfikowalnych okazjach, czerpie swoją motywację z prawdziwych wydarzeń z bitwy o Atlantyk, wyszczególnionych w powieści C.S. Forester z 1955 r., The Good Shepherd. Ulepszając treść 270-stronicowej książki w coś rozsądnego dla filmu, scenarzysta Tom Hanks wybrał centrum bitwy. W tym charakterze, pomimo faktu, że szef Aaron Schneider wytwarza i opiekuje się napięciem, robi to z dobrych sposobów. Różne łodzie mają tyle samo postaci, co kontrolujących je mężczyzn. Do „potępionego”, niemieckiego pontonu w kształcie litery U, zwanego Grey Wolf, przemawia bezcielesny głos.
Krause, zawód funkcjonariusza marynarki wojennej, wykonujący swoje pierwsze zadanie wojenne, polega na kontrolowaniu eskorty 37 łodzi alianckich nad Atlantykiem do Liverpoolu. Niezależnie od USS Keeling Kraussa, grupa eskortowa obejmuje brytyjskie niszczyciele HMS James („Harry”) i HMS Victor („Eagle”) oraz kanadyjski HMCS Dodge („Dickie”). Kiedy łodzie wpływają do „Mrocznej Jamy”, czyli strony morza, gdzie nie ma defensywnego powietrza, stają się ofiarą niemieckich okrętów podwodnych. Po osiągnięciu triumfu po głównym doświadczeniu wroga Krause odkrywa, że pociągnął za sobą "stado" i, podobnie jak w przypadku każdego pościgu, prowadzi do gry typu `` poczekaj i zobacz '', w której agresorzy najwyraźniej wyprowadzają dowolne jednostki z karawany dobrowolnie prowokując cztery okręty wojenne wykorzystujące transport do wysyłania radia.
Osoby, które potrzebują idealnie czystego filmu wojennego lub czegoś bogatego w poprawę charakteru, nie odkryją tego tutaj. (Uwaga: dla każdego, kto chce zapoznać się z wyimaginowanym Krause, powieść zaspokaja tę potrzebę - jest skomponowana całkowicie z jego punktu widzenia.) Jest to smukły, okrojony przypadek starego, dobrego filmu wojennego. Pomijając przeciągnięte zamknięcie (ostatnia walka kończy się około kwadransa na zegarze), treść Hanksa jest przykładem przystępnej narracji, a wynikiem jest ekscytujących 75 minut rzeczy, których można się spodziewać po wszystkich filmy podwodne.