Sole 2019 cda cały film online zalukaj vod gdzie obejrzeć
Drugi wysłany z 55. dorocznych Międzynarodowych Festiwali Filmowych w Chicago znajduje mnóstwo przemian i obejmuje różne narody, od Włoch do Ameryki, Niemiec i Gwatemali: przechodząc od tematów od nastoletniej ciąży do nazizmu po historie o objawieniach. Moje ankiety dla Sole, Once Upon a River, Jojo Rabbit i La Llorona znajdują się poniżej.
Impasy nie zdarzają się po prostu niedaleko, czasami pojawiają się po wejściu na świat. W debiucie elementu Carlo Sironi Sole spotykają się dwie osoby, które od dłuższego czasu rozumieją nazwę drogi tego impasu. To rozdzielony Ermanno (Claudio Segaluscio) i podobnie jak zniechęcona Lena (Sandra Drzymalska). Z Polski, trzy tygodnie po poczęciu potomstwa, Lena pojawiła się we Włoszech, aby ofiarować swoje nienarodzone dziecko bezpłodne parze Fabio (Bruno Buzzi) i Bianca (Barbara Ronchi). Aby zachęcić do handlu, Fabio zapisuje swojego siostrzeńca Ermanno do opieki nad ciężarną Leną. Każdy otrzyma wynagrodzenie za swoją pracę. Wydaje się proste.
Niemniej jednak te dwie stale ewoluują. Woda oznacza jeden z krytycznych widocznych sygnałów Sole. W rzeczywistości podstawowy loft Ermanno, w którym przebywa Lena, jest otoczony jego obrazem. Rzadko stęchła woda wywiera powtarzający się wpływ, zawsze się zmienia, ale trwa jak poprzednio. Zarówno Ermanno, jak i Lena przechodzą zmianę przez półtorej godziny. Młodzieniec, który poddaje się zakładom i trywialnym wykroczeniom, zaczyna rozważać innych. Jego pozbawiona wyrazu twarz jest oczarowana myślą o rodzinie, utrzymywaniu solidnego zatrudnienia, jego przywiązaniu do damy, którą ogląda i dziecka, które przekazuje.
Z drugiej strony Lena również się rozpada. Przychodzi myśleć o dzieciaku, którego deklarowała, że jest gotowa się poddać. Segaluscio i Drzymalska przez cały czas dają niezwykłe namiętne tango skrywania, jednocześnie szarpiąc się z uciśnionymi postaciami.
Przeplatający się postęp Ermanno i Leny zabezpiecza każde stopniowe unikanie ich rzeczywistych uczuć, nadając głównej demonstracji presję, która spada w drugiej i trzeciej. Nawiasem mówiąc, połączone badanie postaci Sironiego pozostawia jedną innowację w kwestii egzystencji, którą mogliby poprowadzić, gdyby po prostu byli w stanie to utrzymać.
Drogi wodne w narracji: zwłaszcza fantazje, konsekwentnie wypełniały się jako tajemnicze drogi, na których w niewytłumaczalny sposób pojawiają się dziwne osoby i zwierzęta. Podczas gdy dziwne zwierzęta nie istnieją w debiucie z żywiołem Once Upon a River, producentki filmowej z Chicago, Harouli Rose, wiele postaci pojawia się Margo Crane (Kenadi DelaCerna) w filmie z okresu przejściowego, który oferuje tajemnicze minuty podczas denerwujących funkcji.
Wernisaż w Michigan w 1977 roku, Margo opisuje na zdjęciach, jak przeszukiwała zalesione obszary z karabinem i duplikatem Annie Oakley. Jest tropicielem, przygotowanym przez samotnego rodzica (oznacza Tatankę), który tak naprawdę waha się, gdy jej mama opuszcza dwoje rocznie wcześniej. W tym mieście krewny jej taty Cal Murray (Coburn Goss) kontroluje wszystko, a jego piętnastoletnia siostrzenica wzbudza dyskomfort. Dzięki przygotowaniom, z których sporo odbywa się na wystawie jego stronniczych dzieci, Juniora (Arie Thompson) i Billy'ego (Sam Straley) - zawiesza gwarancję ścigania z nim, aby zdobyć jej zaufanie, ostatecznie wciągając ją do szopy, aby zaatakować jej. Później Margo próbuje zastrzelić swojego wuja, ale w potyczce jej tata zostaje stracony przez Billy'ego, zmuszając ją do ucieczki na statku w dół rzeki, aby poszukać swojej mamy.
W 92 minutach filmu Rose przedstawia sposób, w jaki Margo odnajduje powtórzenie postaci. Jest Will (Ajuawak Kapashit), podróżujący indywidualista Margo, któremu ulega Margo. Dodatkowo zapisuje się do pomocy Paula (Evan Linder) i Briana (Dominic Bogart), kłusowników, którzy kupują od niej mięso jelenia. Co więcej, poznaje Smoke'a (John Ashton): dojrzewającego, gryzącego artystę kurzu, który myśli o niej jako o małej dziewczynce i jego towarzyszce Fishbone (Kenn E. Hedd). Środowisko stanowi podstawę do odkrycia przez Margo swojej mamy (Lindsay Pulsipher), zmagania się z nieoczekiwaną ciążą i przykładów fanatyzmu: nie jest całkowicie rdzenną Amerykanką.
Rose daje zarządzane konto. Co więcej, zdarzają się jednak przypadki niesamowitych wydarzeń, w tym prawdopodobnie ślad mistycznej autentyczności, Once Upon a River - z gigantyczną prezentacją Kenadiego DelaCerny jako Margo - oczarowuje nas tą podstawową, ale sugestywną historią przejścia.
Hitler jest wyczerpujący. Biorąc wszystko pod uwagę, jeśli to Adolph Hitler Taika Waititi.
Jego Jojo Rabbit - opowieść o dorastaniu osadzona w ostatniej części II wojny światowej - widzi Jojo (Roman Griffin Davis): młodego entuzjastę Hitler Youth Core, kwestionującego jego oddanie, nawet gdy fuhrer idzie z nim jako fantazyjny towarzysz na bezczelnym, ale bardzo chronionym koncie.
Waititi sprytnie maluje standaryzację nazizmu i antysemityzmu, najpierw poprzez początkowe zgrupowanie grające niemiecką odmianę hitu Beatlesów „I Want to Hold Your Hand”, kontrastując napływ autokracji z Beatlemania, w tym momencie pokazując wiele sposobów Jojo stara się zademonstrować przykazanie przestrzegane przez III Rzeszę. W tym samym czasie stary kumpel dziecka, Adolph, zostaje jego nieistniejącym holistycznym mentorem i mistrzem. Biorąc wszystko pod uwagę, główna demonstracja działa. Hitler Waititi nie jest zbyt intrygujący. Niewątpliwie został oczyszczony na tej podstawie, że istnieje w psychice dzieciaka, jednak jest tyle mrugnięć, które mogą się wydarzyć, zanim kampania zmęczy się jej dziwną bezpieczeństwem. Szczególnie w świetle faktu, że za każdym razem, gdy pojawia się Hitler, odciąga nas od opowieści o własnej wycieczce Jojo.
Jojo Rabbit rzadko pozostaje w drodze, pędząc naprzód, dopóki film nie przekazuje informacji o jego związku z jego matką zapalającą Rosei (Scarlett Johansson) i odkrywa obecność Elsy (Thomasin McKenzie). Rosei, samotny rodzic, głęboko myśli o Jojo, ale dodatkowo rozumie głębię jego entuzjazmu. Jej wolność w myśleniu i działaniu, a także jej hojny hart ducha to podstawowa demonstracja filmu. Ta odwaga wzmacnia tarczę Elsy, młodą żydowską młodą damę schowaną na strychu w domu Jojo. Malec znajduje ją pewnego dnia i przechodzi przez znaczną część kolejnej demonstracji, przyglądając się jej. Słyszał liczne hipotezy wyliczające, jak ryzykowne i godne pogardy są prawdopodobnie osoby żydowskie, ale w tym momencie ma do czynienia z prawdziwą osobą. Waititi opiera znaczną część zapytań Jojo skierowanych do niej na przykład na prawdziwej nazistowskiej propangadzie, trącając się przypadkiem, że kołysze się z dachów.
Podczas gdy Roman Griffin Davis oferuje ogromną prezentację jako zagubiony psychicznie, ale opuszczony dzieciak, Thomasin McKenzie jako Elsa jest równie fantastyczny. Najmocniejszym punktem filmu są postacie kobiet, podobne do delikatnej, ale odważnej Rosei. Elsa pojawia się jako kolejny wspaniały model. W jednej ze scen Jojo chełpi się swoją aryjską krwią, czyniąc go dominującą rasą asów, której Elsa mocno strzeże, mierząc mu usta i przyklejając go. Pyta, kto jest bardziej ugruntowany, w określonej próbie woli. McKenzie, po jej przykuwającej uwagę egzekucji w zdumiewającym filmie Debry Granik Leave No Trace, przekazuje kolejną bezbłędną motywację, by zaakceptować jej przeznaczenie do sławy.
Waititi również ubiera Jojo Rabbita z różnymi fascynującymi postaciami drugoplanowymi, takimi jak Finkel (Alfie Allen), partner Kapitana Komandora Młodzieży Klenzendorfa (Sam Rockwell, powracający po twoje fanatyczne zachwyty). Obaj mają czarujący związek, który Waititi ostrożnie rośnie, ale wydaje się, że jest to scena krótka, aby całkowicie się wyrównać. W każdym razie Rockwell usuwa wszelkie niedociągnięcia swoją standardową pracą na najwyższym poziomie. Agitator Wilson jako Fraulein Rahm kończy się z mniejszą ilością rzeczy do zrobienia, niż mogłoby się wydawać, że jej minuty pojawiają się na zamówienie, podczas gdy Stephen Merchant jako urzędnik gestapo dyskretnie grozi w jednym z bardziej ekscytujących przykładów satyry. Mimo to Archie Yates jako Yorki: żwawy i podekscytowany najbliższy towarzysz Jojo - urzeka, że konsekwentnie jest na ekranie.
Biorąc wszystko pod uwagę, Jojo Rabbit jest najbardziej ugruntowany, gdy wypełnia się jako film o Królestwie Księżyca - podążając za Jojo i Elsą od ich zgromadzenia do zanikających dni wojny.
Ich dobrze prosperujący związek i kontemplacja małego chłopca na temat swojego wroga symentycznych rozważań, mimo że osoba, o której myśli, odciska trudny, namiętny cios, zwłaszcza gdy film jest szczytem przesadzonej, ale zręcznie wykonanej sceny walki. Waititi skutecznie równoważy okropny i ciężki materiał, aby stworzyć lżejszą niż myślową parodię, niezależnie od tego, czy jego Hitler nie wnosi wiele do stanu poza kilkoma puentami. Jojo Rabbit jest głęboko uszkodzony, konto wymienia raz za razem przez 108 minut, ale w ostatnich 45 minutach Waititi znajduje głęboko czarującą relację, która sprawia, że cała wycieczka jest uzasadniona, pomimo wszelkich problemów.
Typowa latynoamerykańska legenda La Llorona (Płacząca kobieta) przedstawia kobietę, która udusiła swoje dzieci tylko po to, by jej widmo wędrowało po ziemi, szukając ich ciał i niosąc beznadziejność każdemu, kto jest blisko niej. Legendy te są ponownie wykorzystywane w politycznym finale w uroczystym, choć częstym obrazie Jayro Bustamantego, wyliczającym zniszczenie rdzennych mieszkańców jego lokalnej Gwatemali, La Llorona.
Jego wspólnoty filmowe Don Enrique (Julio Diaz), były generał, jest obecnie badany pod kątem zdziesiątkowania i napaści podczas pogoni za partyzantką. Enrique posiada dom z prysznicem ze swoją znaczącą inną Carmen (Margarita Kenéfic), małą dziewczynką Natalią (Sabrina De La Hoz) i wnuczką Sarą (Ayla-Elea Hurtado).