OGLĄDAJ TUTAJ
Ma Rainey: Matka bluesa cda cały film online zalukaj vod gdzie obejrzeć
Pojawiający się w piątek na Netflix, „Ma Rainey's Black Bottom” jest prawdopodobnie tak odległy, jak można się spodziewać po ciężkiej, rozmownej sztuce nagranej.
W każdym razie podczas zgrupowań niezwiązanych z muzyką podskakuje, jives, stepuje, uderza i śpiewa.
Główny twórca Denzel Washington zamierza dostosować każdą z dziesięciu sztuk nagrodzonego Tony'ego i Pulitzera dramaturga Augusta Wilsona na duży ekran, pod kontrolą czarnych rzemieślników. To już druga, po „Ścianie” z 2016 roku, którą Waszyngton koordynował i w którym wystąpił.
„Wall” był świetny, ale „Ma Rainey's Black Bottom” jest niezwykłym, 94-minutowym tornadem aktorskiego wirtuoza w anegdocie o muzyce, sile i czerni.
Viola Davis, która zdobyła Oscara za prawdziwie porywający występ w „Wall”, gra prawdziwą bluesową wokalistkę Ma Rainey (1889-1939), w zasadzie coś sprzecznego z Rose Maxson.
Mamy lata dwudzieste, a Ma i jej zespół zamierzają nagrać nowe płyty w studiu nagraniowym w Chicago. Biały menadżer Irvin (Jeremy Shamos) obchodzi się energicznie, upewniając się, że wszystko jest przygotowane.
Trzej weterani muzycy, Toledo (Glynn Turman), Cutler (Colman Domingo) i Slow Drag (Michael Potts) pojawiają się zgodnie z harmonogramem. Spotykają się z artystami, utalentowanymi, ale oddanymi graniem wszystkiego, co radzi im Mama.
Trumpeter Levee (Chadwick Boseman) jest od razu. Zajmuje mu tyle czasu, ile dotychczas było potrzebne, bawiąc się z damami i jeżdżąc kupując śliczne buty w odcieniu kanarków. Pojawia się, chwaląc się własnymi talentami i tym, jak Ma wykorzysta jego, bardziej żywiołowy, bardziej taneczny sposób działania jej wyjątkowej melodii „Ma Rainey's Black Bottom”.
W tym momencie pojawia się Ma, późno, jej siostrzeniec Sylvester (Dusan Brown) i urocza młodzieńcza istota o imieniu Dussie Mae (Taylour Paige), tuż za nim. Po tym, jak policjant zapłacił za poszukiwanie alternatywnej trasy po drobnym wypadku, Irvin próbuje wprowadzić ten program na drogę, ale Ma ma kilka żądań. Tu jest gorąco. Gdzie jest moja super zimna Coca-Cola?
W tym momencie nie odegra planu utworu Levee'ego. Zrobi to tak, jak by chciała. Następnie Sylvester opowie wstęp do melodii, mimo że się waha. Będziemy to robić, dopóki nie trafimy w sedno, mówi Mama.
Ma znajduje się w nienormalnej sytuacji sprawowania kontroli nad białymi. Jej płyty zarabiają pieniądze, a Irvin i właściciel studia Sturdyvant (Jonny Coyne) zrobią prawie wszystko, aby utrzymać jej optymizm.
Rozumie obecne okoliczności i podejmuje wysiłki, generalnie wykorzystując swoją zdolność do żądania i uzyskania natychmiastowej satysfakcji. Ponadto rozumie, że wszystko, co dzieje się na dłuższą metę lub wykorzystuje jej zdolności do pomagania innym ludziom, jest poza jej możliwościami. Jej kontrola mogła się skończyć w każdej chwili.
Występ Davisa, jakkolwiek burzliwy i oszałamiający, ma miejsce w obecnych okolicznościach. W swoim pompatycznym makijażu pandy i groźnych złotych zębach, zebranych w cienkim blasku potu, ma fundamentalne oburzenie i wyczerpanie.
Wydaje się, że jest to większy bodziec do trzymania się kontroli, niż do jej nie posiadania.
Ma to niesamowita moc, ale Levee nadaje filmowi spójność. Prowadzi dyskurs o tym, jak bystry jest związany z manipulowaniem białymi ludźmi, jednak w podobnej sekundzie przypadkowo poddaje się sile zdobytej przez Sturdyvanta.
Levee jest ciężarem, zaciekle utalentowanym, ale jednocześnie walczącym głowami ze wszystkimi i nieustannie stawiającym nos w jakimś niedopuszczalnym miejscu, w tym kuszącym Dussie Mae, w pełni zdając sobie sprawę, że jest „własnością” Ma.
Jest naprawdę niefortunną postacią, niewypowiedzianą miarą zdolności roztrwonioną z powodu głupiego rozparcia, podstawowego instynktu, który Czarny człowiek może przyjąć w bigoteryjnym świecie.
Nikt nie mógł wiedzieć, że praca ta będzie ostatnią w wykonaniu Chadwicka Bosemana, wspaniałego, władczego artysty, który w sierpniu w wieku 43 lat niesamowicie kopnął w kalendarz.
Boseman spędził dużo czasu grając legendy, na przykład Jackie Robinson, Thurgood Marshall i wymyślony T'Challa, co nie jest tak proste, jak wyglądało. Nadmiar honoru może uczynić legendę solidną, ale święci Bosemana motywowali.
Oglądanie Bosemana grającego w Levee, załadowanego ogniem i przechwałkami i na drodze do implozji, jest obecnie być może znacznie potężniejsze, niż miało być, i druzgocąco nieszczęśliwe.
W przypadku, gdy główny George C. Wolfe, weteran Broadwayu, a jednocześnie w filmie HBO „Lackawanna Blues” z 2005 roku, spodziewał się wykorzystania okrągłego fragmentu opowieści Levee jako sygnału pobudki, udało mu się podwójnie.
Film Wolfe'a jest niesamowicie płynny, podróżuje po wnętrzu opowieści jak melodia bluesa, zręczny, bystry i pełen litości. Pracownia kronikarska ma wysokie okna, które są posłusznie ukryte, zasłaniając światło przed rozpoczęciem pracy. Co więcej, „sala koncertowa” przypomina wilgotną, beznadziejną piwnicę, bez okien.
Być może najbardziej oszałamiająca sekunda filmu przypomina koszmar, w tym zaryglowane wejście i zaskakujący efekt wizualny, potencjalnie reprezentujący przyszłość Levee.
„Ma Rainey's Black Bottom” - tytuł nawiązywał niegdyś do terytorium w Detroit, ale teraz ma ryzykowne stwierdzenie - to popierająca tornado praca. W rzeczywistości może nie przeniknąć nędzy, ale z pewnością przeszywa ducha.
Aby przeżyć spotkanie o wiele bardziej niezwykłe, obejrzyj je w serwisie Netflix dzięki nowemu, dziewięciominutowemu animowanemu, krótkiemu filmowi „Canvas”, o samotnym mężczyźnie, który stracił wolę malowania, dopóki jego wnuczka nie wpadnie.