OGLĄDAJ TUTAJ
Niebo o północy cda cały film online zalukaj vod gdzie obejrzeć
Ostatnia wyprawa kierownicza George'a Clooneya, zorganizowana niedługo przed tegorocznymi świętami Bożego Narodzenia, nie napawała optymizmem. Szczery, rozpaczliwy fragment science-fiction ocalałego o zwycięstwie ludzkiej duszy na tragicznej arktycznej ziemi niczyjej, to jeszcze jedna część kwitnącej „Ziemi przeznaczonej”. Jednak w przeciwieństwie do The Day After Tomorrow (2004) lub Interstellar (2014), omija CGI przekierowania na prochowanie Ziemi lub okazjonalne linie nieba, skupiając się na umiarkowanej, zbawczej wycieczce jednego człowieka, aby ocalić powracający statek kosmiczny, który jest ostatnim oczekiwaniem ludzkości.
Sam Clooney występuje jak Augustine, badacz stanu krytycznego, żywy człowiek na Ziemi w odległej stacji arktycznej po „Wydarzeniu”. Przygarbiony, ekstrawagancko nieogolony i przenikliwie samotny jako Starożytny Żeglarz z czasów po zakończeniu, jego codzienny harmonogram agonii zerwanych więzi i podążania za naruszającą falą promieniowania jest utrudniony przez objawienie cichej, młodej, podróżującej na gapę Iris (angażująco gotowego Caoilinn Springall) .
Jednak ich silne dopasowanie jest podważane przez przewidywane pasmo podróżników kosmicznych w niebezpieczeństwie, które warstwy filmu pokrywają, gdy statek kosmiczny Eter kieruje się w stronę Ziemi po odkryciu, że satelita Saturn K23 może podtrzymywać ludzką egzystencję. Scenarzysta Mark L Smith (nasycony lodowatym zagrożeniem po The Revenant) targuje się raczej mniej zręcznie z tą trudną fabułą, zaludniając ją bezbarwną rycerską grupą kosmicznych podróżników, którzy zastanawiają się nad ziemską ciszą radiową i rozmyślają o swoim życiu domowym.
Plan stworzenia łodzi z kratownicą stalową jest nieznacznie obniżony, ale nie ma w tym duchowej głębi ani pomysłowości nawet tańszego Moon (2010). Co więcej, tam, gdzie Interstellar lub Ad Astra (2019) biją ze skomplikowanym pop-naukowym wątkiem, The Midnight Sky jest uparcie proste, a jego następstwa kosmicznej aktywności są skąpe. Zaledwie jeden okropny spacer kosmiczny naprawdę się liczy, wywołując przerażenie z hermetycznej komory wypełnionej płynącymi kulami krwi.
W momencie, gdy Augustine i Iris podróżują niebezpiecznie do bardziej uziemionych przewodów radiowych stacji meteorologicznej, aby spróbować ostrzec Eter, ich oszałamiająca misja (pokryta wilkami, burzami śnieżnymi i ucieczką krą z sercem w usta) jest jedynym wątkiem fabularnym z prawdziwym uchwytem. Dobroduszne, ale niewygodne tematy łukowe usiłują niezgrabnie połączyć dwa wątki, energiczna, ciężarna badaczka kosmosu Felicity Jones reprezentuje nowe życie, które działalność Augustyna może uratować przed usychającą Ziemią. Jednak ciągłe przerywanie między dwiema historiami unicestwia presję filmu, a dołączanie retrospekcji do skrytej utraconej miłości z przeszłości Augustyna sprawia, że sytuacja wydaje się niezręczna.
Clooney wykonuje świetną, siwą egzekucję jako Augustine, jednak jego słodkie i przyjemnie dyskretne sceny ze Springall nie mogą nadrobić nudy między aktywnością planet. Uciążliwa partytura Alexandre'a Desplata też nie pomaga, podkreślając sentyment lub napięcie z rozbijającą się symfoniczną ścieżką dźwiękową. Skonfigurowany, tworzy nudny, zasadniczo mniej wyjątkowy film niż wcześniejsze przedsięwzięcia wykonawcze Clooneya, bez żadnych przyjemnie ostrych krawędzi Confessions of a Dangerous Mind (2003) lub Suburbicon (2017), ani wnikliwych dobrych zapytań Good Night, i powodzenia (2006). Gdy wsuwa się w tęskny cel, który możesz zobaczyć z dowolnego miejsca we wszechświecie, możesz chcieć, aby wytyczył alternatywny kurs.